„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Я змучана, — адказвае яна, — баліць мне галава; не маю ахвоты гутарыць. Лепш патанцуйма!

* * *

Грышка хваліцца ў кампаніі сваёй юрлівасцю. Адзін з яго сябраў шэпча на вуха суседу: „Як жа ж лёгка ўсё гэта рабіць языком!”

* * *

Паспрачаліся муж з жонкаю:

— Каб была я лепш выйшла замуж за чорта! — жаліцца яна.

— Гэта немагчыма! — адказвае ён. — Гэта кровазмяшэнне!

* * *

— Шкада, што ваш муж так заўчасна памёр; мог яшчэ пажыць...

— Ах так, бо і таблеткі па ім асталіся яшчэ на тры тыдні.

* * *

Муж вяртаецца з працы. Сабакі вітаюць яго брэхам. Ён адганяе іх і крычыць жонцы:

— Што ты зноў ім пра мяне нагаварыла?!

* * *

Оля купіла шлюбную сукенку.

— Нешта задумала? — пытае маці.

— Яшчэ нічога; пакуль што не маю нарачонага.

* * *

— Чаму ты сказаў таму незнаёмаму, што да універмага адсюль толькі пяць мінут?

— Ён быў такі стомлены, што я не хацеў яго засмучаць.

* * *

— Чаму ты памаляваў свой самаход чырвонай фарбай з аднаго боку, а жоўтай з другога?

— На ўсякі выпадак; калі б што, дык каб сведкі давалі супярэчлівыя паказанні.

* * *

Жонка вяжа на прутках малыя шкарпэткі.

— Ці не маеш ахвоты паслухаць, як топаюць па падлозе маленькія ножкі? — пытае мужа.

— Ой, не! Не цярплю мышэй.