„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Абажаю Балатон і Чорнае мора — я ўдзячны ім найлепшыя дні майго жыцця.

— Дык ты ж там ніколі не быў, адно твая жонка там адпачывала...

— Менавіта таму!

* * *

— Пакажы мне здымкі сваіх блізнят.

— Калі ласка; глядзі.

— Дык тут жа толькі адзін...

— І хопіць! Другі — дакладна такі ж.

* * *

— Верачка, адкуль у цябе заўсёды грошы? Твой муж жа такі скупы...

— Калі хачу сабе нешта купіць, тады ўшчынаю сварку. Паведамляю яму, што кідаю яго і вяртаюся да мамы ў Парцава. Тады ён выдзяляе мне грошы на білет у Бельск, а далей, кажа, ідзі сабе пяшком.

* * *

— Мой муж вельмі мудры! Калі мы на скачках, ён заўсёды ведае, каторы конь прыбяжыць першы, а пасля забегаў — чаму прайграў.

* * *

Мішка прагульваецца з сынам у парку, сустракае іх Андрэй:

— Ну і сын удаўся ў бацьку: вочы, носік, роцік — усё як у цябе! А так, пры нагодзе: ці можаш мне пазычыць тысячу да першага?

— Не магу, — стрымана адказвае Міхась. — А гэтае дзіця з’яўляецца сынам маёй жонкі ад першага яе мужа.