Пра караля пустыні

Мацей ХАЛАДОЎСКІ

Даходзяць да мяне весткі з Масквы, што і Уладзімір Пуцін спіхвае ў сваёй палітыцы Беларусь на далейшы план. Не мае намеру падтрымліваць імкненняў Аляксандра Лукашэнкі да ягонага варыянту задзіночання абедзвюх дзяржаў. У сваю чаргу Лукашэнка не пагаджаецца на ідэю Пуціна стварэння чагосьці накшталт Еўрасаюза. Думаецца мне, што Пуціну ўвогуле не ў смак набліжэнне Расіі да лукашэнкаўскай Беларусі, асабліва пасля 11 верасня мінулага года, калі па тэрарыстычным атаку на Нью-Йорк наступіла г.зв. ацяпленне адносін Масквы з Захадам, а асабліва з Вашынгтонам. Не ўспомню ўжо пра ўголас выказваных імкненнях Лукашэнкі абняць трон на Крамлі. У што, здаецца, нават пачаў верыць беларускі народ. Адзін брэсцкі шафёр мінулай восенню гарантаваў мне:

— Пабачыш, яшчэ тры гады, і наш прэзідэнт будзе кіраваць з’яднанай Беларуссю і Расіяй.

Ну, што ж, мінуў год ад ягоных запэўненняў. Пакуль што, палітыка Расіі і Захаду робіць уражанне, што Беларусь, што ні кажы, не парумільённая дзяржава пасярод Еўропы, а пустыня. Здаецца мне, што вялікія еўрапейскія дэмакраты адмахнуліся і ад барацьбы за правы чалавека, і ад выконвання дэмакратычных прынцыпаў у гэтай краіне. Адкуль такая думка? Ну, адкажыце сабе самі, які вынік пратэстаў у абароне Маркевіча і Мажэйкі з гродзенскай „Пагоні”, чаму ніхто са ЗША і Еўропы не памог Радыё „Рацыя”? Думаю, што Беларусь разам з яе прэзідэнтам, у сённяшняй унутранай сітуацыі паасобных дзяржаў (м.інш. патрэбай рэарганізацыі Еўрасаюза), з прычыны на агульнасусветную палітыку (тэрарызм) перашкаджае, яна зусім непатрэбная і найбольш выгадна яе праблемы праігнараваць. Сапхнуць яе, вось, на палі, на якіх няма нават Кубы, Кітая, Паўночнай Карэі. А ёсць, хоць бы, Ірак, да якога Беларусь пускае вочка (і, здаецца, не толькі вочка).

Што дзеля інтарэсу дзяржавы і грамадства можа зрабіць кахаючы сваю ўладу прэзідэнт Лукашэнка, асабліва ў сітуацыі штораз большай задышкі эканомікі і карумпаванай адміністрацыі рознай масці і перш за ўсё таго ўсходняга ігнаранцтва і заходняй своеасаблівай змовы маўчання? Зноўку ў мяне ўражанне, што няшмат, пакуль не выкарыстае варыянт Ельцына, значыць, пакуль не аддасць уладу ўзамен за імунітэт, у вельмі шырокім разуменні, гарантуючы яму і яго сям’і пажыццёвы спакой? Вядома, Лукашэнка мог бы сябе замяніць сваім чалавекам (усё роўна, хто меў бы ім быць), тым больш, што, здаецца, усе лідэры апазіцыі акампраметаваліся, і не толькі па прычыне грубымі ніткамі шытых лукашэнкаўскіх правакацый. Сёння пануючы прэзідэнт кіраваў бы краінай з ценю. Аднак, да часу. Як вучыць гісторыя, у палітыцы найбліжэйшыя павышаныя хутка робяцца найбольшымі ворагамі. Не без прычыны кажуць: „Улада зашумела ў галаве”. А што на гэта беларускае грамадства? Паводзіла б сябе не іначай, як кожнае ў падобнай сітуацыі. Гэта красамоўна паказвае анекдот пра Напалеона Банапарта. Калі ў 1815 годзе пакінуў ён Эльбу і апынуўся на поўдні Францыі, каб панаваць сто дзён, адна з французскіх газет сачыла за ягоным маршам на Парыж. Загалоўкі кожны дзень абвяшчалі: „Карсіканская пачвара прызямлілася ў бухце Жуан”, „Людаед ідзе на Фантэнблё”, „Яго кесарскае вялічаства чакаюць заўтра ў заўсёды верным Парыжы”.

Ну, ёсць так, як ёсць. На сённяшні дзень Аляксандр Лукашэнка — усё „кароль пустыні”.