„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Хачу табе раскрыць сакрэт. Пасля вяселля будзеш мець дома жанчыну, якая цудоўна варыць!

— Выдатна! Я і не ведаў, што ты такая кухарка.

— Гэта не я; гэта мая мамачка.

* * *

Памірае цешча, побач яе дзяжурыць зяць. Раптам над галавою цешчы пачынае лётаць муха; яна водзіць за ёю вачыма.

— Мама, — звяртае ўвагу зяць, — не рассейвайцеся!

* * *

Сябра выходзіць і пытае Андрэя:

— Што здарылася, што твая цешча такая ветлівая да цябе?

— Гэта выпадкова. На мінулым тыдні па-п’янаму памылкова залез у яе ложак.

* * *

— Тэлевізар, гэта найцудоўнейшая ў свеце вынаходка! — заяўляе Андрэй сябру. — Я ўдзячны яму найпрыгажэйшыя хвіліны майго жыцця...

— Так любіш глядзець тэлебачанне?

— Я не, але мая цешча.

* * *

Бабулька паспешліва збіраецца на цягнік. Малы ўнучак супакойвае яе:

— Не турбуйся, бабулька, напэўна ўспееш. Татка так хваляваўся тваім ад’ездам, што перавёў стрэлкі гадзінніка на цэлую гадзіну наперад.

* * *

— Чаму наш сусед так не церпіць сваёй цешчы?

— Бо калі яна два гады раней прыехала да яго ў госці, дык асталася аж да сёння.

* * *

— Што чуваць у тваёй цешчы?

— Нічога табе людзі не гаварылі? Ад двух тыдняў не жыве...

— Давялося табе цяжка перажываць?

— Яшчэ як! Цэлы тыдзень трымала мяне ў напружанні: ужо баяўся, што выжыве!..

* * *

На шматлюдным палатачным полі ў Даніі пара маладых турыстаў з Усходу начуе пад палаткай.

— Тут зусім не так ціха, як я спадзявалася, — прызнаецца яна яму, калі апынуліся ў спальным мяшку. — Увесь час чуваць гэты назойлівы голас стракоз.

— Гэта не стракозы, — адказвае ён. — Гэта маланкі.

* * *

Мадам шпацыруе па набярэжнай Сены. У той час да яе далятае крык мужчыны, які вывернуўся з лодкі:

— Не ўмею плаваць! Ратуйце! Рат... Ра...

— Я таксама не ўмею, — адказвае мадам, — аднак не выпадае з-за такой дробязі ўзнімаць такі крык.

* * *

— Ці твой брат сапраўды быў місіянерам?

— Сапраўды; дзякуючы яму канібалы спазналі сапраўдны смак хрысціянства.