Люд адпачывае

Яўген МІРАНОВІЧ

Каля абеду ў суботу і нядзелю на гэты пляж смела можа ісці адпачываць толькі чалавек цалкам глухі, або той, хто любіць пабываць сярод шматлікай, гаманлівай і голай публікі. Асабліва здзіўляе вялікая колькасць пенсіянераў, якія рэдка мочаць хаця б ногі ў вадзе, але з вялікім зацікаўленнем разглядаюцца вакол сябе на маладыя гладкія целы. Не раздражняе іх ні гук, ні мітусня рухлівага натоўпу.

З-за вялікай колькасці дробных адпадкаў на траве і пяску — недакуркаў, коркаў ад бутэлек і ўсялякай дробязі — я не адважыўся зняць сандалі з ног і пайшоў на другі канец Дайлідскага заліва, дзе пад лесам, на беразе штучнага возера адпачывала парусот чалавек, сярод якіх дамінавалі сямейныя групы. Тут у вадзе таксама бушавалі дзеці, а бацькі безупынна нешта елі. На беразе вадасховішча і ў лесе дымела смажанае мяса. Я налічыў 22 грылі, на якіх пякліся каўбасы, курыныя крылы, сала і невядома што там яшчэ. Я не ўяўляў сабе, што можна столькі з’есці звычайным па выглядзе людзям. Безупынна елі і падкрэслівалі, што на свежым паветры лепш смакуе. На дзікім пляжы сустрэў я групу знаёмых — у большасці чыноўнікаў і настаўнікаў. Прыехалі самаходамі, з дзяцьмі. Калі я прыйшоў, яны ўжо елі. Плаваў я амаль гадзіну і калі выйшаў з вады, яны таксама елі, гадзіну пасля, калі з імі развітваўся, здымалі каўбаскі з грыля. Паглядзеўшы на іх багаж, які, маладыя яшчэ людзі, насілі над жыватом, вырашыў таго дня не есці абеду.

Асаблівасцю адпачынку беластоцкага люду ёсць шмат есці і ляжаць сярод адпадкаў. Краявід на беразе дзікага пляжа, дзе ніхто не прыбірае смецця, напамінаў фільмавы свет пасля ядзернай катастрофы. Не здзіўляюць сам бруд і кучы смецця. У палове летняга сезона гэта нармальна. Здзіўляе тое, што людзям на пляжы, якія раскашуюцца ядой прывезенай з дому, яно не перашкаджае. Наадварот, відаць было, што вялікі сметнік заахвочваў, каб яго пабольшваць. Людзі бессаромна кідалі ў кусты ля самой вады паперкі, бутэлькі, бляшаныя банкі з-пад кансерваў, рэшткі мяса, недакуркі.

Вяртаючыся дахаты на ўсходнім беразе вадасховішча я адкрыў яшчэ адзін пляж, на якім прыхаваліся мясцовыя нудысты. Каля дваццаці маладых хлопцаў і дзяўчат цалкам спалучыліся са светам прыроды. Не звярталі ўвагі на людзей, якія час ад часу праходзілі дарожкай, што знаходзіцца каля іх лагера. Не відаць там было ні смецця, ні дыму з грыля. Дзе-нідзе валяліся толькі бутэлькі з півам. Маладыя людзі паводзілі сябе надта спантанна, але не парушалі ніякіх нормаў вызначаных заканадаўствам.

Для зацікаўленых адпачынкам на Дайлідскім вадасховішчы ёсць толькі адна парада — трымацца сярэдзіны гэтага аквена. Там яшчэ ёсць вада, якую з пэўнай засцярогай можна назваць чыстай. Блізка берага апрача людзей і сабак у вадзе можна пабачыць шмат прадуктаў айчыннай і замежнай вытворчасці. А найлепш прыязджаць сюды зімою, калі пад снегам не відаць нашай еўрапейскай цывілізацыі.