У нас такіх людзей няма

Міхал МІНЦЭВІЧ

Гаспадарка „Купала”, якая знаходзіцца на краю жывапіснай Белавежскай пушчы, з’яўляецца казачным месцам для адпачынку на ўлонні прыроды. Любіцеляў жывёл парадуе непасрэдны кантакт са звярынай у міні-заапарку.

Праграма мерапрыемства была даволі багатая. У ранні час адбываліся спаборніцтвы вудзільшчыкаў, у якіх прынялі ўдзел галоўным чынам школьнікі і нават дашкольнікі, якія прыехалі сюды разам з бацькамі і з уласнымі вудзільнымі прыладамі. Найбольш бралі вялікія карасі. Тройка пераможцаў атрымала памятныя дыпломы і кубкі ў выглядзе рыб. Перамагла Дарота Гольнік перад Юркам Галёнкам і Данелем Арабчуком — усе пераможцы з Гайнаўкі. Усяго злоўлена было каля 10 кг рыб.

Пасля поўдня на пашы для тарпанаў адбыўся ІІІ Агратурыстычны чэмпіянат свету па кіданні абцугоў. Спаборніцтва адбывалася ў трох катэгорыях: мужчын, жанчын і моладзі. Кожны з удзельнікаў тройчы кідаў абцугі рознай велічыні. Зацікаўленне змаганнем было настолькі вялікае, што сабраная публіка не звяртала ўвагі на холад і мімалётны дождж.

Пасля завяршэння спаборніцтва некаторыя гледачы цікавіліся лоўляй рыб, іншыя пяклі каўбаскі пры вогнішчы або папівалі піва, але найбольш людзей зацікавіла жывая музыка. А ігралі па чарзе два калектывы: маладзёжны „Рэверс” з Чаромхі і дуэт з Міклашоў і Орлі — Алёша Рыбачук на акардэоне ды аўтар тэксту на тамбурыне.

Адвячоркам, калі даехаў калектыў „Gamma Plus” з Боцькаў з гукаўзмацняльнай апаратурай, пераможцам былі ўручаны ўзнагароды. Сярод мужчын перамог Кшыштаф Раманюк, які атрымаў чорнага барана, Яўген Пашко за другое месца атрымаў гуся, а Марк Несцярук за трэцяе месца — курыцу. Сярод жанчын перамагла Ірына Андраюк, за што атрымала чорную авечку, Ірына Кубай за другое месца атрымала качку, а Зофія Пашко за трэцяе месца — каляровага пеўніка. Пераможца ў маладзёжнай катэгорыі Каміль Філіманюк атрымаў труса, Лукаш Харытанюк за другое месца атрымаў курыцу, а Ежы Галёнка за трэцяе месца — гусінае яйка. Незвычайныя, жывыя ўзнагароды не толькі ўзрадавалі лаўрэатаў, але і выклікалі шчырае здзіўленне гледачоў. Мой калега з Міклашоў доўгі час не мог у такое паверыць, ківаў галавой і голасна паўтараў сабе:

— І барана аддаў, другому авечку, гусю... Ты! У нас такіх людзей то няма, няма!..

З Зіновіем Галёнкам удалося мне пагаварыць на наступны дзень:

— Якая, паводле Вас, мэта Вашага чэмпіянату?

— Чэмпіянат мы з жонкай выдумалі дзеля прапагандавання нашай рэгіянальнай культуры, галоўным чынам кавальства. Калісь у нас было многа кавалёў, між іншым, мой дзед Карней і амаль уся сям’я маёй жонкі з Палічнай. Яшчэ сёння маю цешчу называюць Кавалёвай. З нашай ініцыятывы чуць не паўстаў музей кавальства Гайнаўскай зямлі...

— Ці ўлічваеце, што чэмпіянат, гэта Вам чарговая затрата, у тым ліку і ў пагалоўі Вашай жывёлы?

— Узнагароды? Маем заўсёды больш жывёл. Апошняй штукі не аддаем. Узнагародамі заўсёды з’яўляюцца чорны баран і чорная авечка верасковай пароды. Затраты? Даводзіцца нам дакупляць жывёл увесь час, бо і прападаюць, і драпежныя птушкі крадуць, і куніцы, а ў апошні час паявілася многа лісоў, якіх прыцягвае недалёкая звалка. Шмат каштуе гадоўля коней. Трым гады таму я дакупіў 5 гектараў зямлі ў Чыжыках. Разам у мяне 15 гектараў, якія ўсе абрабляю. Я — земляроб!

— Ці прызёры чэмпіянату стрымаюць слова, што жывыя ўзнагароды не трапляць адразу на стол?

— З папярэднімі я не маю кантакту, але сёлетнія абяцалі, што будуць гадаваць іх надалей. Новы чэмпіён свету Кшыштаф Раманюк з Бацікаў каля Сямятыч выйграў чорнага барана і сказаў, што прыедзе яшчэ купіць чорную авечку; ягоны бацька гаварыў тое ж. Бацька, па прафесіі каваль, цікавіўся тарпанамі, бо сам іх гадуе, і хацеў купіць жарабца. Калі быў у мяне, даведаўся пра чэмпіянат і прыслаў сюды сына. Сын выйграў, вельмі ўцешыўся, адвёз барана, а на вечар яго бацькі прыехалі гуляць на забаве.

— Як можаце падсумаваць чэмпіянат у параўнанні з мінулагоднім: чаго не хапіла, што цешыць?

— Сёлета рыбы быццам менш бралі. Радуе тое, што сярэдні ўзрост спаборнікаў паменшаў і прыязджае штораз больш моладзі. Былі тры музычныя калектывы і на забаву прыйшло ўдвая больш людзей. Шкада, што не ўдалося паказаць ткацтва на кроснах. Атракцыяй былі жорны, якія людзі маглі ўласнаручна круціць, можна было пабачыць дзеравяныя капанькі, бочкі. Такіх экспанатаў хачу паказваць з кожным годам больш. Добра б было, каб прыехаў нейкі калектыў з Беларусі.

— А што скажаце так, ад сябе?

— Цешуся, што штогод на мерапрыемства прыходзяць усе жыхары вёскі Парыева. І з кожным годам іх больш, бо прыязджаюць іхнія сем’і з Катавіцаў, Гданьска, Жырардава... Большасць гасцей, гэта мае суседзі з сем’ямі.