„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Пан доктар; пакутую ад неўрозу, баляць мне сэрца і страўнік ды маю камяні ў нырках...

— Адкуль у вас узялося столькі хвароб?

— Купіў я сабе медыцынскую энцыклапедыю.

* * *

— Кавальскія купілі персідскі дыван і цяпер госці вымушаны скідаць у іх абутак.

— Што ж у тым дрэннага?

— Бо той дыван яны павесілі на сцяне.

* * *

П’яніца сеў на аўтобус. Пажылая жанчына заўважае яму:

— Вы трапіце проста ў пекла.

П’яны сарваўся з лаўкі і пабег да шафёра:

— Спыніце машыну і выпусціце мяне! Я памыліў аўтобус.

* * *

— Пан доктар, дакучае мне бяссонніца.

— Гэта можна вылечыць, толькі трэба ліквідаваць яе прычыну.

— Гэта не ўдасца: мая жонка занадта прывязана да нашага дзіцяці.

* * *

У морг звоніць тэлефон:

— Выбачайце, ці не трапіў да вас Вамбарыл Валбжышкоўскі?

— Яны ў нас без дакументаў. Мо ён меў нейкія асаблівыя прыметы?

— Ён вельмі заікаўся.

* * *

Размова двух сяброў:

— Ведаеш маю жонку?

— Ведаю.

— Колькі б за яе ты даў?

— Ні граша.

— Згода! Дамова заключана!

* * *

У варожкі:

— Незадоўна, міленькая, на тваім шляху паявіцца стройны мужчына...

— Зноў?! Толькі ўчора аднаго раз’ехала...

* * *

Паміраючая жонка мужу:

— Прызнаюся, што Янка не з’яўляецца тваім сынам...

— А чыім?

— Студэнта, які калісь у нас кватараваўся; заплаціла яму за гэта. Помніш, як ты шукаў грошы адложаныя на веласіпед?

— Дала яму мае грошы?!

— Так.

— Калі ён зрабіў гэта за мае грошы, тады Янка — мой!

* * *

На танцах:

— Ведаеце, мадам, што мне найбольш у вас падабаецца?

— Што?

— Што ў вас ёсць нешта мужчынскае.

— Ах так: час ад часу.