„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Каханы! Каб з чыстым сумленнем выйсці за цябе замуж, я прызнаюся ўва ўсіх сваіх раманах.

— Ты ж ужо два тыдні раней усё мне расказала і я табе ўсё прабачыў.

— Гэта праўда, толькі не забывай, што было гэта два тыдні раней.

* * *

Лысы стаў перад люстэркам і гаворыць сабе:

— Добра трымаешся яшчэ: маеш семдзесят гадоў і ніводнага сівага воласа.

* * *

Прыходзіць суседка на вечарынку і бачыць выбітую ў пакоі шыбу.

— Хто выбіў гэту шыбу? — цікавіцца ў малога Янкі.

— Мама, але тата быў вінаваты, — адказвае малыш.

— Як гэта так?

— Бо татка адскочыў набок.