Засудзiлi журналiстаў „Пагонi”

Людвiк САРОКА

Вядомы праваабаронца, адвакат Гары Паганяйла ў знак пратэсту адразу, не дачакаўшыся пакуль суддзя Т. Клiмава агучыць сваю пастанову цалкам, дэманстратыўна пакiнуў залу. Пасля ён прызнаўся журналiстам:

— Я, як былы суддзя, адразу здагадаўся, што гэта чыста абвiнаваўчы прысуд, вынесены згодна палiтычнаму заказу найвышэйшага кiраўнiцтва. Гэты прысуд цалкам антыканстытуцыйны, а таму ганебны i нiкчэмны!

З вядомым юрыстам цяжка не пагадзiцца, бо вельмi дзiўна, што суддзя Т. Клiмава не ўлiчыла цi цалкам адпрэчыла ўсе красамоўныя i пераканаўчыя довады абаронцаў Сяргея Цурко i Аляксандра Бiрылава, аргументаваныя выступы абвiнавачаных Маркевiча i Мажэйкi, шматлiкiх сведкаў, у тым лiку дактароў фiлалогii Iвана Лепешава i Мiхася Тычыны, якiя рабiлi лiтаратуразнаўча-тэксталагiчную экспертызу артыкулаў, за „распаўсюджванне” якiх асудзiлi журналiстаў. Эксперты ў гэтых трох тэкстах („Iдзем на выбары” Паўла Мажэйкi, „Ён не Лукашэнка” Сяргея Кракасевiча i вершык „Абяшчаў, абяшчаю...”) паклёпнiцтва на прэзiдэнта Лукашэнку не выявiлi!

Усё судовае разбiральнiцтва цягнулася з 4 па 24 чэрвеня i нагадвала добра адрэжысiраваны палiтычны фарс. „Довады”, здабытыя пракуратурай з дапамогай супрацоўнiкаў гродзенскага КДБ з парушэннем крымiнальна-працэсуальнага заканадаўства, выглядалi настолькi смешнымi, што iх трэба было адразу адкiнуць з-за iхняй элементарнай беспадстаўнасцi. Але чамусьцi менавiта гэтыя неправамоцныя „неабвержныя доказы вiнаватасцi” ўзяла на ўзбраенне суддзя Т. Клiмава. Хаця вядома, што доказы, здабытыя з парушэннем заканадаўства, сведчаць толькi на карысць абвiнавачаных. Аказваецца, Маркевiч i Мажэйка распаўсюдзiлi хлуслiвыя звесткi пра Лукашэнку праз Iнтэрнэт, якi не з’яўляецца анi друкаваным выданнем, анi сродкам масавай iнфармацыi ў традыцыйным разуменнi. I распаўсюдзiлі яны „паклёпнiцтва” якраз у той час, калi пракуратура канфiскавала ўсе сiстэмныя блокi камп’ютэраў у рэдакцыi „Пагонi”!

Натуральна, што адвакаты Сяргей Цурко i Аляксандр Бiрылаў абскардзяць рашэнне Т. Клiмавай у судзе вышэйшай iнстанцыi, бо такое „правасуддзе” павiнна быць сказана ў будучынi на няўдачу з-за сваёй матываванай загадам зверху, мякка кажучы, неаб’ектыўнасцi.

Сам Мiкола Маркевiч лiчыць дадзены прысуд сваёй перамогай, бо разбiральнiцтва паказала ўсю нiкчэмнасць антыканстытуцыйных высiлкаў улады, якая iмкнецца ўсiмi магчымымi сродкамi закрыць рот няўгодным журналiстам.

Гэты суд, як першы палiтычны працэс такога кшталту над журналiстамi ў Беларусi, нанёс куды большы ўрон iмiджу Лукашэнкi i беларускай сiстэме правасуддзя, чым тыя артыкульчыкi i... жартаўлiвы вершык, якiя так i не дайшлi да масавага чытача, а толькi парадавалі следчых гродзенскай пракуратуры ды дзесяткi журналiстаў i замежных дыпламатаў, якiя на працягу дваццацi дзён пiльна сачылi за смехатворным судзiлiшчам i цынiчным здзекам са свабоды слова.