Лекі ад экстрэмальнай хваробы

Вітаўт МАРТЫНЕНКА

Нельга не пагадзіцца нават з дзяржаўнай газетай „Чырвоная змена”, якая ў сувязі з „Hard Life — Heavy Music”^* заявіла: „БМАgroup зноў піянер — беларускага экстрыму”. Бо сапраўды ж, колькі музычных зборнікаў ні выдавалася ў Беларусі, а разбудаваць цэльную канцэптуальную стылістычную канцэпцыю, ды яшчэ выключна беларускамоўную, не ўдавалася яшчэ нікому. А „БМА” гэтым важкім металічным Рубіконам, аказваецца, толькі заявіла пра распачаццё цэлай серыі гукавых стылістычных энцыклапедый: паканаўшы прыхільнікаў hard-n-heavy, сярод якіх беларуская мова раптам стала надта моднай, выдаўцы рушылі на панкаўскія бастыёны і ўжо рыхтуюць нешта неверагоднае пад таямнічай назвай „Hardcoreманія: чаду!”

Але мы пакуль вернемся да „Hard Life...” У гэтых двух словах (цяжкое жыццё) хаваецца сутнасць канцэпцыі, а ў другіх — „...Heavy Music” (жорсткая музыка) — разгортваецца стылістычная ідэя.

Многія калектывы, якія прынялі ўдзел у праекце, добра знаёмыя нам па фестывалі „Басовішча”: паган-блэкавы мінскі „Зніч” стаўся адным з лаўрэатаў у 1999 г., гайнаўскія „The Dvery” былі адзначаны ў 1996 г., трэшавая мінская „Aquamorta” і хард-рокавы гродзенскі „Твар” пабывалі на фестывалі летась, а легендарны death-metal полацкай „Дзіды” гучаў тут ажно ў далёкім 1992 г. Але што датычыць адкрыццяў, дык іхнія патэнцыялы ні на грош не горшыя: як чароўна зліваецца дударская мелодыя Тодара Кашкурэвіча з sympho-thrash-музыкай гурту „Vicious Crusade”! А як віртуозна выпісваюць свае гітарныя пасажы speed-металеры з „Deadmarsh” ды Спіцын & Чармен!

Дыхтоўны менеджмент Віталя Супрановіча здолеў завабіць у беларускі метал нават шыкоўны thrashcore-калектыў з Галандыі „Third Stone”, якія не толькі на дыску загаварылі па-беларуску („Галандыя разам з беларускім цяжкім рокам...”), але і ў сваім туры па Беларусі навастрыліся выгукваць шчырае „Дзякуй!” і „Жыве Беларусь!”

Маляўнічы буклет выдання, распрацаваны Паўлам Ермакам („Aquamorta”) паводле малюнка Алеся Таболіча („Зніч”), дае слухачу шанц яшчэ грунтоўней заглыбіцца ў ідэалогію беларускага металу, у ейную ідэйна-філасофскую базу. А яна небанальная, дзякуючы чаму нават сама здольная даць адпор бязглуздым пустабрэхам сучаснай інфармацыйнай сістэмы: ці варта варушыць „дух мінулага, раздзерты рыкам зграй” („Vicious Crusade”), калі „людзі-ваўкі клічуць багоў” („Зніч”), па „па небе скочыць шалёная зграя” („Apraxia”)? Калі „ўсе мы маем патрэбу ў разрадцы” („Твар”), дык ці не лепш „вырачыся злых думак і чыну злога ды пайсці дарогаю дабра” („Капішча”)...

Цікава, што назва калектыву, які выклікаў найбольшую непрымірымасць постсавецкага грамадства, найбольш трапна азначае хваробу гэтага грамадства — „Apraxia” (у медыцыне гэта стан, калі аж мову зойме). Краіна ў стане апраксіі, відаць, яшчэ не саспела (або пераспела) да лекаў.

^*Hard Life — Heavy Music, Мінск 2001, БМАgroup.