„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Праедземся?

— Безумоўна! Ты запусці машыну, а я зараз вярнуся.

Першы запусціў матацыкл і бачыць, што другі нясе дзве пліты з эпітафіямі.

— Навошта іх бярэш? — пытае.

— А ты хочаш выехаць у дарогу без дакументаў?

* * *

Бабулька з унучкай аглядаюць выстаўку сучаснага жывапісу.

— Ой, якая гадасць, — крывіцца бабулька перад чарговай рамкай.

— Бабулька, — усклікае ўнучка, — гэта ж люстэрка!

* * *

Сярэдневякоўе. Ноччу на пабоішчы з’яўляюцца ваўкі. Абнюхваюць целы рыцараў ды праклінаюць:

— Зноў давядзецца есці вячэру з банак.

* * *

Андрэй з жонкай і цешчай жылі ў прыгожым асабняку. Аднойчы ў іх доме ўспыхнуў пажар, ад якога пажарнікам удалося ўратаваць толькі сужонцаў. Калі яны глядзелі на пажарышча, пачулі пах карамелі.

— Я і не ведаў, — азваўся да жонкі Андрэй, — што твая мама хварэла цукровым дыябетам.

* * *

Двух вар’ятаў едуць на грузавіку. Пад’язджаюць да тунеля з абмежаваннем вышыні; іхні самаход на дваццаць сантыметраў завысокі.

— Ёсць выхад, — кажа адзін. — Спусцім камеры ў колах і наш грузавік памесціцца.

— Дурны ты, — адказвае другі. — То ж гэта верх самахода не месціцца, а не ніз.

* * *

У выніку напружанай працы Пятру ўдалося пакласці ў пакоі лінолеум. Калі падняўся, каб закурыць і палюбавацца сваім тварэннем, пабачыў невялікі горб. Вылаяўся, але рашыў нічога не папраўляць. У гэты момант на парозе з’явіўся сынок:

— Татка! Ці ты не бачыў дзе нашага коціка?

* * *

— Абстракцыя, — тлумачыць настаўнік, — гэта такая рэч, пра якую можам падумаць, але не можам да яе дакрануцца. Ці хто можа прывесці прыклад?

— Гэта новы самаход майго таткі, — адказвае Янка.