„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Гэта залежыць ад гадоў.

* * *

— Татка, хто гэта халасцяк?

— Гэта вельмі шчаслівы чалавек. Толькі не гавары пра гэта маме!

* * *

Жыццё мужчын было б цудоўнае як у раю, калі б маглі яны пападаць у абдымкі жанчын, не пападаючы ў іх рукі.

* * *

Прыгажуня пытае свайго салдата:

— Ці будзеш мяне кахаць да канца?

— Гэта немагчыма. У мяне пабыўка да адзінаццатай вечара.

* * *

— Ці ты да мяне сапраўды з нікім не хадзіла?

— Не; усе яны мелі самаходы.

* * *

Жонка выязджае ў санаторыю. Муж разам з сынком праводзяць яе на вакзал.

— Дбай, дарагая, пра сябе, — заклапочана раіць муж.

— І вяртайся хуценька да нас, — дадае сынок.

— Ціха будзь, засранцу, — ускіпае бацька.

* * *

— Як пазнаць шчырага меламана?

— Калі маладая сапраністка спявае пад душам, шчыры меламан прыкладае да дзіркі ад ключа вуха, а не вока.

* * *

Адвакат раіць:

— Найлепшае, што вы можаце зрабіць у гэтых абставінах, гэта вярнуцца да жонкі.

— У такім выпадку скажыце мне, што будзе найгоршае.

* * *

— Чаму са сваёю жонкай ходзіце ў начныя клубы?

— Бо пакуль яна выбярэцца, усе іншыя ўжо пазакрываюць.

* * *

У аптэцы:

— Тыдзень назад купіў я ў вас пластыр ад рэўматызму...

— Памятаю. Ці хочаце яшчэ нешта?

— Нейкі лек, каб пазбыцца таго пластыра.