„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Дык што за чорт гаворыць тут на розных мовах?

— Падарожны! — адказвае ўласнік гатэля.

* * *

Побач дарогі з Варшавы ў Катавіцы адзін уласнік бензакалонкі павесіў надпіс: „Гаворым на нямецкай, англійскай і французскай мовах”. На тое іншы ўласнік напісаў: „Гаворым на нямецкай, англійскай і французскай мовах ды яшчэ з дапамогай рук”.

* * *

Вярнуўшыся з працы муж бачыць пакінутую на стале картачку: „Выбачай; я вымушана на хвіліну выйсці да сяброўкі. Абед гатовы. Абскрабі сабе бульбу, а кіслае малако стаіць у халадзільніку”.

* * *

Гутараць дзве сяброўкі:

— Ці гэта праўда, што муж цябе кінуў?

— Што ты! У яго, так як і заўсёды, усё канчаецца на абяцаннях.

* * *

— Учора бачыла я на вуліцы свайго колішняга мужа.

— І якое ўражанне?

— Ніколі б не падазравала, што ён такі стройны і прывабны мужчына.

* * *

— У апошні час я многа даведалася пра справы майго мужа. Твой можа таксама гаворыць праз сон?

— На жаль, мой толькі ўсміхаецца, нікчэмнік!

* * *

— Мой муж заўсёды страсае попел на дыван. Апошнім часам купіла я яму тры вялікія попельніцы...

— Прыгадзіліся?

— Так. У адной вырошчвае кактус, у другой трымае залатую рыбку, а з трэцяй папівае каньяк.

* * *

У рэстаране на Лазурным беразе англійскі турыст намагаецца па-французску заказаць абед.

— Гэта вельмі прыемна, — перабівае яму афіцыянт, — што вы намагаецеся гаварыць на нашай мове...

— Як гэта: намагаецеся?

— Бо вы перад хвілінай заказалі шэсць попельнічак белага віна.

* * *

Муж выбіраецца на адпачынак, праводзіць яго жонка:

— Памятай: не хадзі на баляванні, не куры, не пі гарэлкі, з нікім не знаёмся!

— І што яшчэ?

— І гуляй добра.