„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Тут я на Елісейскіх палях, тут у Мадрыдзе, тут на плошчы Святога Марка ў Венецыі, тут у Рыме перад сустрэчай з папам... Ці праз год выбярэшся разам са мною?

— Не! Думаю, што намнога танней будзе сфатаграфаваць свой самаход у Беластоку.

* * *

Некалькіх чалавек спыталі пра найшчаслівейшы дзень у іхнім жыцці. Француз адказаў:

— Найшчаслівейшым маім днём быў той, калі я спаткаў Жанет; той дзень адмяніў усё.

Амерыканец адказаў:

— Гэта быў той дзень, калі я ўсведаміў, што зарабіў свой першы мільён долараў.

— Які найшчаслівейшы дзень у маім жыцці? — задумаўся беларус. — Ах так, ужо згадаў! Гэта было 7 лістапада 1962 года... У дзве гадзіны ночы пачуў я званок у дзверы. Адкрыў я і ўсё зразумеў — перада мною стаялі трох мужчын у чорных паліто.

— Іван Іванавіч Іванаў? — спытаў адзін.

— Не, — адказаў я з палёгкай, — ён жыве адзін паверх вышэй.

* * *

На поездзе з Бельска ў Беласток едуць дзве жанчыны. Побач іх, у куточку купэ, дрэмле малады мужчына.

— Ведаеш, — звяртаецца адна з іх да сяброўкі, — жыццё сёння стала такое цяжкое, што я гатова аддацца за пяцьдзесят злотых.

— Э-э-э... — адказала другая, — а я пайшла б і за трыццаць.

— А я і за дзесяць!

Мужчына адкрывае вока і мармыча:

— Калі дойдзеце да залатоўкі, разбудзіце мяне.

* * *

Фіфа задумоўваецца:

— Не ведаю, што мне больш даспадобы: ці новыя туфелькі, ці спосаб, у які іх атрымала.

* * *

Пасля пахавання мацеры бацька звяртаецца да дзяцей:

— Бедныя дзеткі, многа каштавалі нас гэтыя паховіны. Што вы зробіце, калі памру я?

— Знаеш татка, — адказвае адзін сынок, — найлепш было б, калі б цябе нешта зжэрла.

* * *

Паспрачаліся ксёндз з бацюшкам на рэлігійныя тэмы. Адзін з іх прапануе перамір’е:

— Годзе ўжо! Найважнейшае між намі тое, што вы ўсхваляеце Бога па-свойму, а я — па-божаму.