Лёгкае расчараванне

Паўліна ШАФРАН

Першая прычына — нявыгадныя месцы, на якіх цяжка было выседзець тры гадзіны. Факт, у Беластоку няма большай залы, чым спартзала клуба „Влукняж”, дзе памесцілася б столькі асоб, аднак плацячы 25 злотых можна было б чакаць больш выгадных сядзенняў.

Другая прычына — амаль гадзіннае выступленне „прозай” (гэта словы міністра Владзімежа Цімашэвіча) старшыні БГКТ Яна Сычэўскага і міністраў замежных спраў Польшчы і Беларусі, якое напамінала больш палітычны мітынг, чым адкрыццё канцэрта. Вялася гаворка пра выказванні некаторых палітыкаў, якія хочуць выгнаць нацыянальныя меншасці з Польшчы (спасылка на славутае выказванне Лепэра), як і да перапісу насельніцтва, у ходзе якога з’явіцца пытанне пра нацыянальнасць. Тут Ян Сычэўскі выказаў сваю гарачую просьбу, каб беларусы не баяліся прызнавацца да сваіх каранёў.

Музыка таксама ў нейкай ступені расчаравала слухачоў. Старэйшыя гурты падабралі на выступленне песні, якія не зусім захапілі публіку. Сярод маладых гуртоў царылі „Прымакі”, якія паяўляліся на сцэне ў розных камбінацыях — з хорамі, у дуэце.

Гарачыя апладысменты атрымалі гурты „Лідэр”, „The Best” і „Ас”, які выступіў з песняй прадстаўляючай будучыню беларускай вёскі, дзе „баба з дзедам будуць экспанатамі ў рэзерваце”. І хаця кожны з гуртоў выклікаўся на біс, дык паўторна выступіць не змаглі. Аднак добра, што першы з іх, хаця атрымаў раней выгавар ад камісіі на конкурсных элімінацыях за тое, што пусціў музыку з плэй-бэка, на гала-канцэрце заспяваў ужо знаючы словы сваёй песні.

Выступленні гасцей з-за ўсходняй мяжы — прафесіянальных гуртоў — „Чыстага голасу” і „Церніцы” не былі прыняты публікай з вялікім энтузіязмам. Іх песні не падрывалі да танцаў, дык можа і таму апладысменты былі слабымі, як на такую колькасць гледачоў. Толькі дзяўчаты з маладзёжнага гурту „Каласкі” мелі ахвоту да танцаў.

Можа гэта давяло да таго, што некаторыя са слухачоў гала-канцэрта пачалі папіваць гарэлку ў апошніх радах. Не памагала там нават умяшальніцтва аховы. Пакідаючы спартзалу „Влукняжа” можна было пачуць такія вось выказванні: „Магло б быць лепш”, „Фестываль не мяняецца зусім. Мы старэемся, а там паўтарэнне з мінулага года”. Былі і словы задавальнення, што можна было пачуць нават і ў гарадскім транспарце, калі мужчыны прабавалі спяваць, або голасна гаварылі па-свойму, не саромеючыся сваіх каранёў. Аднак дзіўна гэта выглядала ў вуснах людзей, якія не робяць гэтага натуральна, у штодзённым жыцці.