„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Як называюцца твае бацькі? — пытае адна жанчына.

— Каханая і Коцік.

* * *

Вяршыня расчараванасці жанчыны: калі ў свайго партнёра пад фігавым лістком знойдзе фігу.

* * *

Да спячага на лаўцы ў парку мужчыны падыходзіць паліцыянт і патрасае яго за плячо:

— Грамадзянін! Ці тут гасцініца?

— А я што — інфармацыйнае бюро?

* * *

Андрэй выпіў больш меры і ідзе хісткім крокам. Сустракае паліцыянта і просіць:

— Завядзіце мяне дадому!..

— А дзе вы жывяце?

— То вы не ведаеце, дзе я жыву? Дык вы таксама набраліся?!

* * *

Гід праводзіць экскурсію па музеі. Спыняюцца каля пазбаўленай рук і ног старажытнай скульптуры ваякі.

— Скульптар назваў гэтую выяву „Пераможцам” — інфармуе гід.

— Калі гэта пераможца, тады цікава, як выглядае пераможаны? — пытае нехта ззаду.

* * *

— Янка, ці табе вядома, што ў нашай краіне ёсць шэсцьдзесят мільёнаў тэлевізараў і толькі сорак пяць мільёнаў ваннаў?

— Не ведаю, бо і дзеля чаго такое ведаць?

— Бо пятнаццаць мільёнаў нямытых глядзіць тэлебачанне.

* * *

— Было гэта летам, — хваліцца рыбак сябрам. — Аднойчы злавіў я шчупака такога, як мая рука!

— Перастань хлусіць! Шчупакоў з валоссем не бывае.

* * *

Настала пара выканання прысуду. Пакутнік увайшоў на эшафот і пытае ката пра дзеянне гільяціны.

— Гэта вельмі проста. Паложыце галаву на паказанае мною месца, а пасля хутка ўсё зразумееце.

* * *

Журналіст бярэ інтэрв’ю ў парашутыста:

— І што вы падумалі, калі падчас скоку не адкрыўся вам парашут?

— Падумаў: цэлае шчасце, што не будзе дажджу.

* * *

Фіфа заручылася з Казікам. Сяброўкі віншуюць яе. Адна з іх заўважае:

— Я адразу дадумалася, што вы сабе неабыякавыя; часта я бачыла вас разам...

— Гэта не так, бо ў сапраўднасці ён толькі ўчора ўпершыню пацалаваў мяне.

— Сапраўды? А калі гэта сталася?

— Ад трэцяй да сёмай.