„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Не! — рашуча адказвае жаніх і хутка выходзіць.

— Як ксёндз мог так зрабіць?! — дакарае святара цешча. — Айцец быў адзінай асобай, якая пра такое спытала!

* * *

Ксёндз праходзіць побач дзяцей.

— У што гуляеце? — цікавіцца.

— У татку і мамачку, — адказвае дзяўчынка.

— А што робіць гэты старшэнны бульдог між вамі?

— Гэта мая цешча, — адказвае хлопец.

* * *

Гутарка закаханых:

— Дарагая, ці будзем магчы жыць у тваіх бацькоў, калі пажэнімся?

— Гэта немагчыма; яны таксама жывуць яшчэ ў сваіх бацькоў.

* * *

Хворага Янку наведвае Аня. Дзверы кватэры адкрывае ёй пажылая жанчына і цікавіцца асобаю госці.

— Я з’яўляюся сястрою Янкі! — заяўляе Аня.

— Вельмі я рада пазнаёміцца з вамі. Я з’яўляюся Янкавай мамай.

* * *

Балельшчык да жонкі:

— Здалося мне, што хочаш нешта сказаць перад пачаткам футбольнага сезона...

* * *

Гутараць дзве сакратаркі:

— Які твой нарачоны?

— Цудоўны! Мае сінія вочы па маці і белы „Мерседэс” па бацьку.

* * *

— Я рашыла выйсці замуж да трыццаці гадоў.

— А я рашыла, што не скончу трыццаці гадоў, пакуль не выйду замуж.

* * *

— Ці ты задаволена сваім нарачоным?

— Нават вельмі. Нядаўна купіў мне футра і пярсцёнак з брыльянтам, а ўчора зрабіў мне прапанову.

— Які мудры! Адразу дайшоў да вываду, што задорага яго каштуеш.

* * *

— Пра што сёння бацюшка гаварыў? — пытае маці дачку, якая вярнулася з царквы.

— Пра Адама і Еву; хіба зноў нейкія анекдоты.

* * *

Мытнік да манаха:

— Што ў гэтай бутэльцы?

— Вада з цудадзейнай крыніцы.

— Ой, гэта не вада, толькі каньяк.

— Ох, Усявышні! Не ведаю, як Табе дзякаваць, што замяніў ваду ў каньяк!