„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Безумоўна! Ці ж выйшла б я за свайго, калі б глянула на яго другі раз?

* * *

Журналіст бярэ інтэрв’ю ў матроса і даведваецца, што той аставаўся пяць разоў удаўцом:

— Гэта незвычайна! — здзіўляецца журналіст.

— Нічога незвычайнага, — адказвае матрос. — Мне ўдалося.

* * *

Генерал размаўляе з ксяндзом:

— Хочам правесці вучэнні. Колькі асоб магло б спаць у гэтым касцёле, калі б іх дамы леглі ў развалінах?

— Не ведаю, колькі асоб магло б тут спаць лежачы, ды кожную нядзелю каля дзевяцісот спіць седзячы.

* * *

Малады лекар да спрактыкаванага сябра:

— Чаму вы заўсёды пытаеце сваіх пацыентаў, што яны елі на абед?

— Гэта найважнейшае пытанне. На гэтай падставе я выстаўляю ім рахункі.

* * *

Гутараць два сябры:

— Не ўяўляеш сабе, як добра жыць на вёсцы; сяджу тут і не нуджуся.

— А што робіш вечарамі?

— Сядаю на машыну і еду ў горад.

* * *

— Як ты правёў водпуск?

— Жудасна! Былі ў Закапанэ, жылі ў гатэлі, здымалі пакой нумар сто і ўжо ў першы дзень з дзвярэй адчапілася адзінка...

* * *

— Здароў! Чуў, што памерла твая жонка. Спачуваю...

— Не жонка, толькі цешча.

— Ну, што ж, гэта таксама нядрэнна.

* * *

— Пан дырэктар! Прашу выхадны дзень, хацеў бы ісці на пахаванне цешчы...

— Хто б не хацеў!..

* * *

— Чаму вы сёння прыйшлі на працу? — пытае дырэктар. — У вас жа сёння паховіны цешчы...

— Бо я заўсёды прытрымоўваюся прынцыпу: „Найперш абавязак, а пасля прыемнасць”.

* * *

— Іду на паховіны, — звяртаецца Андрэй да прадаўшчыцы, — і хачу неяк адпаведна апрануцца.

— Калі вам памёр нехта блізкі, тады вы павінны купіць чорны касцюм, а калі нейкі далейшы сваяк, дык хопіць крэпавая павязка на касцюм. На паховіны сябра можа быць чорны гальштук.

— У такім выпадку прадайце мне чорныя шнуроўкі; памерла мая цешча.

* * *

Цешча да зяця:

— Штовечар расказваеш маім унукам казкі. Скажы мне, чаму кожная з іх канчаецца зваротам „І жылі яны доўга і шчасліва, бо дзяўчынка была сіратою”...