„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Колькі ў цябе дзяцей?

— Не ведаю. Тыдзень не быў дома.

* * *

— Веру ў людскую дурноту і да гэтай пары не памыліўся.

* * *

— Ваша дачка спадзяецца дзіцяці са мною. Знаю свой абавязак — знікаю. Бо якое можа быць жыццё гэтага дзіцяці з такім бацькам, як я?..

* * *

— Гутарка пра годнасць была такая напружаная, што я ў канцы не стрымаў і заехаў яму ў морду, а пасля яшчэ выспяткам скарыў хамулу.

* * *

— Ці я табе аддаў тую касілку, якую калісь пазычаў?

— Не, яшчэ не аддаў.

— Шкада, бо зноў хачу пазычыць.

* * *

— Мой бацька пайшоў перад Калядамі купіць аліву і да гэтай пары не вярнуўся.

— Што ты скажаш?! І што робіць твая маці?

— Смажыць катлеты на шмальцы.

* * *

— Калі я ўпершыню прыехаў у Нью-Йорк, меў толькі адзін долар у кішэні...

— І як яго заінвеставаў?

— Пазваніў бацькам, каб прыслалі больш долараў.

* * *

— Не магу сцярпець гэтага Андрэя, раздражняе мяне!

— І мяне таксама.

— А колькі ты яму пазычыў?

* * *

Ён і яна:

— Пабач, — кажа яна, аглядаючы фільм, — як ён яе кахае...

— А ці ты ведаеш, колькі яму за гэта плацяць?

* * *

— Калісь з любові ты хацеў мяне цэлую з’есці, а сёння нават адзін мой волас у супе табе перашкаджае, — дакарае яна.

* * *

— Сто раз павінна я была перадумаць, ці выходзіць за цябе замуж, — жаліцца перад мужам жонка.

— Не выдумвай — хапіла б толькі раз.

* * *

— Іду ў гасцініцу адзначыць сярэбраны юбілей майго сябра, — заяўляе муж жонцы.

— То ён ужо дваццаць пяць гадоў жанаты? — здзіўляецца жонка.

— Не, дваццаць пяць разоў.

* * *

— Сёння, каханая, страшэнна мучыўся я на працы...

— А што такое здарылася?

— Сапсаваўся камп’ютэр і дзве гадзіны я мусіў думаць сам.

* * *

Гутараць дзве жанчыны:

— У мяне і мужа аднолькавыя густы.

— Не веру, што гэта магчыма.

— А магчыма. Іншая справа, што ён мусіць!