„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— А многа гэтага было?

— Васьмёра дзяцей.

* * *

— Што цяпер дзеецца з мужчынамі! Усю забаву я прасядзела, а цяпер, у аўтобусе, стаю.

* * *

— Уяві сабе, што Аня перад шлюбам расказала свайму нарачонаму ўсё пра тое, з кім сябравала і кахалася...

— Якая сумленная!

— Якая дурная!

— А якую мае памяць!

* * *

У гасціне пасадзілі ксяндза побач актрысы.

— Нялёгка нам будзе, — уздыхае артыстка. — Ксёндз мабыць не мае паняцця аб фільме, а я зусім не ведаю Бібліі.

— Хіба не будзе так дрэнна. Напэўна пані вядома, хто быў першым мужчынам...

— Мой муж думае, што ён.

* * *

Гутараць два мужчыны:

— Як было ў санаторыі?

— Дасканала!

— Паветра добрае было?

— Выдатнае! Напампаваў ім усе чатыры колы.

* * *

— Хацеў бы зноў быць з Марысяй...

— А чаму ты без яе?

— Бо адступіў Меціку за дзве скрынкі піва.

— І цяпер тужыш за ёю?

— Не, але напіўся б яшчэ.

* * *

— Калі аддасі мне тыя грошы, што ад мяне пазычыў?

— Хочаш у доларах ці залатоўках?

— А якая гэта розніца?

— Бо калі маю аддаць у доларах, дык не ўбачыш ні цэнта, а калі ў залатоўках, дык ні граша!

* * *

— У жыцці нічога цяпер нельга зрабіць без грошай.

— Чаму? А даўгі!..

* * *

— Здароў! Я думаў, што ты ўжо памёр...

— Чаму?

— Бо чуў, як нехта пахвальна гаварыў пра цябе.

* * *

Бацька сыну:

— Калі пазычыш сябру больш грошай і болей яго не ўбачыш, дык гэта абазначае, што варта было.