Джэнтльмены пра грошы не гавораць

Мікола ВАЎРАНЮК

Спадзявацца на тое, што ў выніку аднае ці дзвюх канферэнцый, нацыянальным меншасцям насцеж адчыняцца дзверы ў электронныя сродкі масавай інфармацыі, было б наіўнасцю. Аднак памалу мяняецца клімат вакол пытання аб месцы мяншынь у публічным радыёвяшчанні ці тэлебачанні, ды місіі тых жа ў падтрымліванні нацыянальнай і культурнай разнавіднасці Польшчы. Ніводзін паважны чалавек не стане ўжо на людзях аспрэчваць права на доступ меншасцей да электронных СМІ. Нават у Беластоку.

Іншая справа — рэальныя магчымасці. Колькі разоў чуў я дэкларацыі аб падтрымцы, запэўненні аб разуменні патрэб і гэтак далей, і таму падобнае. Зараз за гэтым твар прамоўцы рабіўся заклапочаны, а ён сам разводзіў рукамі і выказваў словы шкадавання: на жаль, няма на гэта грошай.

На канферэнцыі „Меншасці ў электронных медыях” выступаў Алан Дэйвіс з Вялікабрытаніі. Прадстаўляючы уэльскую тэлевізію, дакладна распісаў хто што і за колькі робіць. Нашы прамоўцы трымаюцца іншай філасофіі. Старшыня Краёвай рады радыёвяшчання і тэлебачання сказаў, што яго ўстанова выдзеліла дадатковыя грошы на меншасныя перадачы ў радыё і тэлебачанні. Колькі? Не сказаў. Калі дырэктара Польскага радыё ў Беластоку спыталі, у колькі абыходзяцца яму перадачы на беларускай, літоўскай і ўкраінскай мовах, ён адаслаў зацікаўленых да кіраўніка рэдакцыі нацыянальных меншасцей. Маўляў, хай скажа, ці журналісты добра зарабляюць.

Джэнтльмены пра грошы не гавораць. Але яны ў іх ёсць. Свае. Калі пра грошы не хочуць гаварыць чыноўнікі, з’яўляецца недавер.