Ніва № 46 (2375), 18 лістапада 2001 г.

Кавалерская вёска

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

У Кнышэвічах, як паінфармавала мяне салэцкае сужонства Крыстына і Яўгеній Ярашэвічы, пражывае каля сямідзесяці душ. У іх ліку пяцёра дзяцей. Тройка дзяцей вучыцца ў падставоўцы ў Бабіках, а двое ў гімназіі ў Шудзялаве. Дашкольнікаў у вёсцы няма; наймалодшае дзіця мае дзесяць гадоў. Школа ў Кнышэвічах закрыта ўжо нейкія пятнаццаць гадоў таму. Не ўсе вучні змяшчаліся ў ёй: тут вучыліся толькі старшакласнікі, а малодшыя вучыліся па прыватных кватэрах. Большасць жыхароў вёскі, як самі гавораць, „васемнаццацігодкі” — без васемнаццаці сто. Жыве тут каля дваццаці кавалераў — трэць усяго насельніцтва. Ёсць многа пустых хат, з якіх насельнікі павыязджалі найчасцей у Саколку, Беласток і Супрасль.

Праўдзівых гаспадароў, якія толькі з гаспадаркі жывуць, толькі чатырох. Жывуць яны галоўным чынам з малака. Дваіх, у іх ліку і солтыс, маюць уласныя рэзервуары малака; у суседніх, меншых, Шчасновічах такіх гаспадароў чатырох, а ў Сухінічах таксама дваіх. У кнышэвіцкім пункце скупкі малака ёсць і агульны халадзільнік, у які малако возяць яшчэ васьмярых пастаўшчыкоў з Кнышэвіч і крыху больш са Слоі. Малако забірае цыстэрна два разы ў дзень — пасля ўдояў.

Па-за гаспадаркай працуе дваіх мясцовых жыхароў. Тутэйшыя сяляне маюць каля дваццаці трактароў, найчасцей гэта „трыццаткі” і „Владимирцы”; большых трактароў няма. Двое гаспадароў трымае коней, але не для працы яны, толькі для разводу. Курэй людзі трымаюць толькі для сваіх патрэб.

Калісь была ў Кнышэвічах гээсаўская крама; цяпер яе няма. Тройчы крамы адчынялі прыватныя прадаўцы, але не ўтрымаліся. Цяпер праз вёску ездзіць многа аб’язных крамаў — найбольш з Саколкі і Кузніцы. А амаль усе справы трэба афармляць у гмінным Шудзялаве.