„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Пан доктар, зараз пасля зносін плачу ды крычу.

Лекар абследаваў яе, але нічога падазронага не выявіў. Заінтрыгаваны, адбыў збліжэнне і калі было ўжо па ўсім, пачуў плач і крык:

— Каханы доктар! Яшчэ, яшчэ!..

* * *

П’яны бадзяга са следам шмінкі на твары і пляшкай гарэлкі ў кішэні ўвайшоў у вагон і сеў побач ксяндза. Дастаў газету і стаў чытаць. Праз некалькі хвілін пытае ксяндза:

— Няхай ксёндз мне скажа, што такое артрыт.

— Скажу вам, якія прычыны гэтай хваробы, — адказвае ксёндз. — Распуснае жыццё, п’янства і кантакт з распуснымі жанчынамі.

— А бадай яго! — буркнуў да сябе мужчына.

Ксёндз сцяміў, што перабраў нейкую меру і пытае:

— Выбачайце, мо я залішне свабодна выказаўся. Доўга вы ўжо ад гэтага пакутуеце?

— Я не, толькі, вось, чытаю, што біскуп.

* * *

Пацыент расказвае псіхіятру пра свае клопаты:

— Штоноч праследуе мяне той самы кашмарны сон. Сніцца мне, што па ўсёй кватэры ганяе мяне цешча з кракадзілам на вяроўцы. Бачу выразна тыя жахлівыя жоўтыя вочы, шурпаты лоб і вострыя зубы...

— Сапраўды, гэта жах, — згаджаецца лекар.

— Так. А той кракадзіл выглядае яшчэ страшней!

* * *

Да лекара прыйшла прыгожая жанчына.

— Пан доктар, — гаворыць, — мой муж не можа спаць ад болю.

— Прашу распрануцца і паказаць, у якім месцы яму баліць.

* * *

— Маем мудрага сабаку. Штодзень прыносіць нам газету з кіёска.

— Што тут дзіўнага? Многія сабакі так умеюць рабіць.

— Гэта праўда, толькі мы нашаму не даем грошай.

* * *

Маці да дачкі:

— Скончыла ты ўжо васемнаццаць гадоў і трэба нам сур’ёзна паразмаўляць. Як табе падабаюцца мужчыны?

— Ну, што ж, мамачка... Гэта ўжо не тое, што раней.

* * *

— Віця! — авантуруецца жонка. — Учора ты меў сто злотаў, а сёння не маеш ужо ні граша! Што ты з імі зрабіў?

— Даў аднаму паважанаму старэчы.

— Ад калі ты такі міласэрны? Што рабіў той старэча?

— А што ён меў рабіць? Стаяў за буфетам і наліваў у чаркі.