Місіянерка з Беларусі

Мацей ХАЛАДОЎСКІ

Прамаўляла з такой напышлівасцю, якая прыстоіць толькі „панам палякам”, без увагі на тое, сярод якіх народаў і грамадскасцей прабываюць. Без увагі на тое, на якой яны зямлі, ці жывуць на сваёй сярод іншых палякаў, ці людзей іншага паходжання.

Для яе несусветным дзівам была думка, што беларусы могуць таксама прызнавацца да Міцкевіча ці Касцюшкі. Што Брэст ці Гродна гэта гарады Рэспублікі Беларусь. Гэта яна пакрыквае час ад часу на карэнных жыхароў Беласточчыны: — Jak sie wam nie podoba, to wynocha na Bialorus! Tam wasze miejsce!

Калі я выязджаў з Беларусі, тую місіянерку зноўку сустрэў у цягніку. Калі яшчэ не быў закончаны польскі мытны кантроль, рашучым голасам стала дамагацца ад мытнікаў і пагранічнікаў, каб яе неадкладна выпусцілі, бо ж яна ўжо па кантролю і з прычыны яе асаблівае місіі, якую яна здзяйсняе, павінна быць трактавана па асаблівых прынцыпах. Малады пагранічнік, з гайнаўскім акцэнтам, кінуў ёй таксама рашуча: Siadac!

Місіянерка апусціла вушы. Сціснула зубы і прысела ў купэ. Заўважалася, што ў яе галаве б’юцца помслівыя думкі: — No to zobaczysz! Wy wszyscy jeszcze zobaczycie.

Малады пагранічнік не падазраваў нават, што пасажырка, якая вырывалася перад шэраг пасажыраў, дзякуючы яму праз два дні вернецца ў Беларусь і з яшчэ большай адданасцю і самаахвярнасцю стане будаваць польскія акопы на беларускай зямлі. Абы толькі не выкапала яна дол, у які сама ўваліцца, цягнучы за сабою іншых палякаў польскага паходжання. Колькі такіх місіянераў рознай пароды бывае ў Беларусі? Колькі сярод іх настаўнікаў, якія настаўляюць маладых людзей супраць сваіх калег — беларусаў, літоўцаў, рускіх, украінцаў, жыдоў, а нават супраць уласных бацькоў? Прашу прабачэння за такіх місіянераў. Siabry bielarusy, darujcie. Siabry usiaho swietu, prabaczcie.