Ніва № 43 (2372), 28 кастрычніка 2001 г.

У Залуках няма бяды

Аляксандр ВЯРБІЦКІ

Калі ў Залуках людзі даведваліся, што я з „Нівы”, адразу мне хваліліся, што ў іхняй вёсцы пабудаваў дачу сам Уладзіслаў Праховіч. Славуты журналіст беластоцкага радыёвяшчання дабіўся ў Залуках вялікіх паводзін, бадай нават большых ЦІМ сам Цімашэвіч. А справа вось у чым: у Залуках, як і ў іншых вёсках нашай Усходняй Сцяны, адной з важнейшых крыніц прыходаў, апрача пенсіяў, з’яўляецца продаж малака. І вось калі нябачная рука рынку паваліла Беластоцкі малочны кааператыў, які дагэтуль купляў малако ў залукаўскіх сялян, паявіліся перад імі праблемы. Спярша малако брала малачарня з Бельска, але не ў пункце скупкі, але проста з вуліцы, што было нявыгаднае. Праховіч выхадайнічаў, каб малако прымала малачарня з Саколкі, якая згадзілася прымаць малако пад дахам тамашняга пункта скупкі. Тутэйшыя людзі вельмі дбаюць пра малако — Саколка найлепш плаціць менавіта ім!

Малако ў залукаўскі пункт скупкі дастаўляе 38 сялян. Трымаюць яны нямнога, найбольш па 4-5 кароў, бо пашы мала. Вёска налічвае за 200 душ. Здзівіла мяне тое, што тут каля пятнаццаці маладых сужонстваў, а маюць яны па 3-5 дзяцей! Таму і школа ў Залуках асталася — адзіная вясковая ў гміне яна цяпер (калі вёскаю не лічыць Гарадок). У ёй вучыцца за сорак дзяцей, а апрача іх яшчэ каля дваццаці вучыцца ў гімназіі.

Беспрацоўя тут няма, хіба што хто не хоча працаваць. Здзівіла мяне і гэта, бо едучы ў Залукі відаць агромныя аблагі. Аднак маладыя людзі жывуць тут не з зямлі, а з лесу. І няма ў Залуках такой бяды, як гэта ў тэлевізары паказваюць у іншых вёсках Польшчы. Працуе тут адна пастаянная крама і па дарозе ў адлеглыя пушчанскія вёскі праязджаюць у дзень прынамсі тры аб’язныя.

Той адносны дабрабыт дазволіў старэйшым жыхарам Залук заняцца мастацкай самадзейнасцю. Пра гэтую дзялянку жыцця жыхароў вёскі расказала мне Валянціна Паплаўская:

— Мы, старэйшыя з Залук, належым да Кола сеніёраў у Гарадку. Там заснавалі калектыў „Асенні ліст”, ну і нас намаўлялі да сябе. Але іх многа і мы рашылі самыя нешта зрабіць. Сабралася нас пяць бабаў і адзін мужчына. Спяваем у царкве ў Каралёвым Мосце, на паховінах спяваем. Ніхто намі не кіруе, рэпетыцый не праводзім, толькі як маем ужо выступаць, то да Мар’янны Апановіч зыдземся, пару разоў праспяваем, і ўсё. У гэтым годзе наш калектыў выступаў на аглядзе абрадавых калектываў у Гарадку, на „Сяброўскай бяседзе” ў Барыку, на святкаваннях з нагоды 50-годдзя вызвалення Гарадка. У Залуках зрабілі мы дажынкі. Быў „Асенні ліст”, войт быў. Спачатку выступалі на школьным пляцы, а як пайшоў дождж, перайшлі ў школьны хол. Вянок зрабіла Апановічка з нашага збожжа, ён і яшчэ ў школе ёсць. І кветкі, садавіну і гародніну пазносілі — адзін гарбуз 25 кілаграмаў важыў! Хлеб свойскі ўручылі войту, а ён пасля ўсім нам яго пакроіў. Сабраліся акалічныя вёскі: Навасёлкі, Пярэйма, Боркі, Ліпавы Мост, Радулін.