„Даўціпы” Андрэя Гаўрылюка

— Гэта не каханак, а спонсар. І не прастытуцыя, толькі бізнес.

* * *

— Чым розніцца карчма ад будоўлі?

— У карчме штораз больш людзей.

* * *

— Марыся, я чула, што ты стала працаваць у бюро.

— Так, бо дома няма тэлефона.

* * *

— Ці Казік казаў табе, што я была яго першай жонкай?

— Так, але агулам...

— А як?

— Калісь згадваў, што ў маладосці зрабіў некалькі дурнот.

* * *

— Аня, ці гэта праўда, што ў цябе двух каханкаў?

— Толькі адзін. Другі, гэта мой нарачоны.

* * *

— Якая розніца між тэлевізарам і жонкай?

— Тэлевізар можна выключыць, а на жонку мус бесперапынна глядзець і бесперапынна яе слухаць.

* * *

— Верачка! Твой муж выглядае цудоўна ў гэтым новым касцюме.

— Гэта не новы касцюм. Гэта новы муж!

* * *

— Здароў, Янка! Як жывеш?

— Цудоўна. Сёння адкрыў ювелірную краму.

— Як гэта?

— Так, як і ўсе — адмычкай.

* * *

— Каханы! Не гаварыла табе гэтага раней, але цяпер ведаю напэўна: хутка будзе нас траіх!

— Гэта цудоўна! А ці ты ўпэўненая?

— Безумоўна! Вось паглядзі тэлеграму: заўтра прыязджае мая мамачка.

* * *

У турбазу заходзяць турысты:

— Ёсць нешта перакусіць?

— Няма.

— А кіпень?

— Ёсць, але ўжо халодны.

* * *

Дырэктар да сакратаркі:

— Хто табе дазволіў працаваць так, як табе падабаецца толькі пасля таго, калі я некалькі разоў пацалаваў цябе?

— Мой адвакат.

* * *

— Пан дырэктар, — скардзіцца сакратарка, — калі я сядзела ў бюро, падышоў бухгалтар і пацалаваў мяне!..

— Вельмі мне прыкра, але наша прадпрыемства такое вялікае, што я не ў змозе зрабіць усё сам.

* * *

Размаўляюць дзве бландзінкі:

— Ці ты атрымала мой ліст?

— Той, у якім дамагаешся звароту грошай?

— Так.

— Не, не атрымала.