Оле! Беларусь жыве!

Мікола ВАЎРАНЮК

На працягу ўсяе гісторыі фестывалю было некалькі цікавых момантаў і тры сапраўды вялікія падзеі: канцэрт Віктара Шалкевіча на першай „Бардаўскай восені” ў 1994 годзе, прэзентацыя „Народнага альбому” два гады таму назад і „Я нарадзіўся тут”. Праект, ідэю якога падкінуў мінскі журналіст і бізнесмен Алесь Суша (у пачатках Беларускага народнага фронту „Адраджэнне” выдаваў „Навіны БНФ”), гэта крытычны погляд на саміх сябе — жыхароў канкрэтнага месца, з яго гісторыяй, культурнай спадчынай, ні выключна добрай, ані да канца нешчаслівай. Музыкі ў аснову праграмы паклалі патэтычныя песні, якія гучалі ў беларускім камуністычным радыё і ў асяродках патрыятычнай эміграцыі, перапрацавалі іх па-свойму, сёе-тое дапісалі і атрымаўся якасна новы прадукт, які можа задаволіць найбольш пераборлівую публіку. Праўда, у першую хвіліну можа раздражняць гімн „Мы выйдзем шчыльнымі радамі” пад музыку ў стылі кантры, але мае глыбока павучальную якасць. Дазваляе зразумець, што адчуваюць патрыёты нябожчыцы БССР (якіх не так і мала), з чыіх сімвалаў мы насміхаемся. Але яны таксама нарадзіліся тут і тут ім жыць.

Джаз, блюз, рэге, рок-н-рол, мелодыі мексіканскія і французскія — усё злілося ў адну атракцыйную цэласць. „Оле, оле, оле, оле! Беларусь жыве!” — такі футбольны гімн Беларусі прапанавалі артысты. А джазавую версію песні „Люблю наш край” можна было б пусціць у фінале фестывалю „Беларуская песня”. Дзве тысячы гледачоў маглі б праспяваць не толькі на зважай, але і прытупваючы.

Артысты не пабаяліся пафасу. „Магутны Божа” спявалі стоячы. Стаяла і зала.

Барды не пакінулі станоўчага ўражання. Удзельнікам сёлетняга конкурсу з Беларусі далёка яшчэ да жывых „класікаў”: Касі Камоцкай, Алеся Камоцкага, Віктара Шалкевіча ці Андрэя Мельнікава. Лаўрэат мінулагодняй „Бардаўскай песні” Сяргей Кулягін падрыхтаваў неблагую праграму, але выпускаць яго з лірычна-нясмелымі песнямі пра каханне пасля экспрэсіўнага Аляксандра Памідорава і перад спалучанымі сіламі „NRM” i „Крыві”, гэта была памылка.

Народжаны ў Гомелі, бяльшчанін з выбару Алег Кабзар напісаў некалькі цудоўных песень пра феномен свайго новага месца пражывання, на словы Надзеі Артымовіч. Сёлета падрыхтаваў аўтарскую праграму, але зноўку не атрымаў прызнання журы.

Вольга Стахвюк, якая перамагла ў конкурсе, хіба лепш падыходзіла б да эстраднай сцэны. Я не разумею захаплення некаторых артыстаў электронікай. Песня „Вецер” на словы Таццяны Сапач лепш гучала б пад раяль, чымсьці сінтэтычную камп’ютэрную аранжыроўку. І навошта ў ёй перакладаўся радок „Вецер — вышэй за неба” на „Wiatr jest silniejszy od nieba?”

Мне, аднак, хочацца верыць Алесю Камоцкаму, які сёлета ацэньваў бардаў. Сказаў ён па Радыё „Рацыя”, што маладыя спевакі паказваюцца ўсё з лепшага боку: „Яшчэ два-тры гады і атрымаецца суперфестываль”.