Шчыра вітаем у Гайнаўцы!

Міра ЛУКША

Служба з кабелямі ў вушах правярала, каб ніхто падазроны не ўвайшоў і не нарабіў чаго неадпаведнага. Аднаму дзядулю аднялі сцізорык (вычулі метал!), мне і фотажурналісту беластоцкай газеты (абое мы... з абліччам вопытных падпольшчыкаў, Міхал — з выгляду чысты тэрарыст) дакладна перашукалі нашы чорныя торбы. „Z pewnoscia ma pani jajka oraz pomiodory?” — дапытваўся шырокаплечы юнак, габарыты якога яшчэ больш павялічвалі дадатковыя атрыбуты чалавека парадку. Непатрэбна неспакоіліся — народ, падбадзёрваны духавым аркестрам школьнікаў з хвіліны на хвіліну накачваў у сабе добрыя эмоцыі, каб урэшце грымнуць „Sto lat”, пад фанфары, сарваўшыся на роўныя ногі пры ўваходзе прэзідэнта. Ад гайнаўскай бізнесменкі Аліцыі Мацюкі — букет ружаў, шчыры ды агромністы, беларускі.

Кожная фраза, са зместам вядомым усім добра, бо прэзідэнт поглядаў на асноўныя справы не мяняе так часта, як іншыя некаторыя палітыкі, віталася віхурай апладысментаў. Білі ў ладкі асабліва жанчыны — матулі, бабулі, дзяўчаты. Але каб мне ніхто тут не казаў: таму што харошы! Кожны кандыдат у прэзідэнты на новую кадэнцыю мае свае якасці, і ёсць мо больш атракцыйныя паводле кабет — з вусам кавалерыйскім, з неверагодна класна зарысаваным падбародкам, саноўнасцю, ростам як належыцца, дыпломам, набожнасцю ды шчодрасцю папулісцкай большай чым пан Аляксандар (аддалі б усё на свеце народу ў хвілю перадбвыбарчую, вядома, не сваё), ды ён якраз, не толькі ў „чырвонай Гайнаўцы”, карыстаецца папулярнасцю і сімпатыяй выбаршчыкаў абодвух палоў народу, і то розных па веравызнанні, прафесіі і палітычнай цязе. Мо таму, што вядома ўжо, чаго ад яго можна чакаць.

З не меншым прызнаннем сустрэліся Уладзімеж Цімашэвіч (ён мо нават і большым, калі б лічыць дэцыбелы), Аляксандра Якубоўская, Рышард Каліш (яго, неабдымнага, народ стараўся абняць, з віншаваннямі) — які замест таго, каб дзе паехаць у шлюбнае падарожжа, працуе, ездзіць з экіпай прэзідэнта.

Былі такія фанаты, што гатовы былі паехаць і ў Белавежу за сігналячым і бліскаючым мігалкамі прэзідэнцкім картэжам. З-пад царквы (куды, на жаль, не былі на канцэрт упушчаны „простыя людзі”, якіх у нядзелю запрашаў быў бацюшка; на жаль яшчэ і не былі ўключаны гукаўзмацняльнікі, і спевы не былі чутны за напаўрасчыненымі дзвярыма) тлум, разгарачаны такім візітам, разыходзіўся неахвотна, хоць ужо цёмна было і халаднавата. Хлопцы памчаліся за святлістай калонай на матацыклах. У Белавежу, дзе ў „Жуброўцы” гасцявалі ўжо свае — варшаўская экіпа, таварышы з беластоцкага СЛД, паслы, радныя. Словам — улада. А жондзіць — нялёгкая справа, калі і злева, і справа кожны хоча добра кіраваць дзяржавай. А прынамсі добра абяцаць.