Людзі ў балоце

Мікола ВАЎРАНЮК

Не часта (калі наогул) рок-канцэрты пачынаюцца перад поўднем. Сабраным у падгарадоцкім Барыку фанам, аднак, гэта мала перашкаджала. Адразу пайшлі пад сцэнай у шалёны танец-pogo, з бязважкімі ўзлётамі і балючымі, усё ж такі, падзеннямі. І не паўстрымала іх нічога — ні стома, ні працяжны дождж, якога „Басовішча” яшчэ не ведала.

Конкурсная частка, у якой вуступіла адзінаццаць гуртоў з Беласточчыны і Беларусі, прайшла пад захмараным, але яшчэ сухім небам. Затое, як пад вечар пачаў ісці дождж, то не перастаў аж да нядзелі. Drobnostka, — пракаментавалі непагадзь хлопцы з Сямятыч і Белай-Падляшскай, якія вярталіся з фестывалю ў нядзелю вечарам, — najwazniejsze, ze atmosfera byla swietna.

Відаць, сапраўды нешта ў атмасферы „Басовішча” прыцягальнае ёсць, што адчуваецца не толькі такімі як я мастадонтамі, якія не прапусцілі ніводнага фестывалю. Доказам гэтаму хаця б гурты, якія ўзніклі спецыяльна дзеля таго, каб зайграць у Гарадку. Польскамоўная на штодзень моладзь складае беларускія песні, бо ведае, што толькі з такімі тут выступіць. Некаторыя гурты тут жа разлятаюцца, але іншыя з году ў год робяць прагрэс, вяртаюцца на „Басовішча”, заваёўваюць узнагароды. Для некаторых беларушчына перастае быць адно атрыбутам канцэртаў, займае ўсё больш месца ў штодзённым жыцці.

Прыкладам такога, створанага дзякуючы „Басовішчу” гурту можа быць даволі актыўная ў апошні час гарадоцкая „Брага”, якая выступіла сярод зорак фестывалю (толькі тут, праўда, беларушчына ад самага пачатку была не святочным дадаткам, а падставай). Таксама адзін з сёлетніх пераможцаў, гайнаўскі гурт „The Dwery” — узнагароды войта Гарадоцкае гміны і Беластоцкага радыё — добра вядомы на „Басовішчы”. Тут ён упершыню выступіў перад шырэйшай публікай, а ў гэтым годзе, калі дайшла цікавая, тэмпераментная салістка Кася, атрымаў прызнанне. Старшыня Беларускага саюза Яўген Вапа сваю ўзнагароду фундаваў таксама добрым знаёмым — гурту „Zdrowie na Budowie”. Беларускае аб’яднанне студэнтаў, затое, узнагародзіла англамоўны гурт з Менска „Хаста ля Філста”, моцным пунктам якога, як і ў выпадку гайнаўлян, была салістка (беларускамоўная).

Трэба сказаць, што, арганізатары добра папрацавалі перад фестывалем — даўно ўжо на „Басовішчы” не было столькі новых цікавых гуртоў з Беларусі. Для прыкладу, калі зайграў свой dum-metal менскі „Зніч”, настолькі зрабілася страшна, што здавалася, праз хвіліну з’яўляцца нейкія лятучыя пачвары. Вельмі рэзка заявіў сябе на сцэне гурт „Deviation” з Гродна: Праваю рукою хочам памахаць нашаму каханаму ё... прэзідэнту, а левай першаму беларускаму касманаўту Зянону Станіслававічу Пазняку. Непрымірымасць да сістэмы, якую яны велічаюць разам з Лукой уродам — гэта арганічная частка іх дарослага жыцця. Пасля першага канцэрта ў Бераставіцы ў 1993 годзе прасядзелі яны дзесяць сутак. У Беларусі іх канцэрты, звычайна, абрываюцца на трэцяй-чацвёртай песні. На пытанне, чаму яны такія рэзкія, хлопцы адказваюць: Якое жыццё, такія і тэксты. Калі на нас плююць, мы адхаркваем.

Моцныя фрагменты канцэртаў лагодзіла сваёй прысутнасцю на сцэне канферансье Гося Пракапюк. Яна была настолькі салодзенькая, што можна ёй дараваць Хайнаўку і ўсе астатнія моўныя хібы. Нават Валянціна Ласкевіч, да якой усё больш раўняе Гося, не без граху.

Цяжка, затое, дараваць арганізатарам, што пратрымалі менскую „Краму” да самага канца і выпусцілі іх пасля таго, як польскі гурт „Proletaryat”, практычна, закапаў публіку ў балота. „Стэфку” слухалі ўжо выключна мацакі. Нават калі камусьці не падабаецца музыка „Крамы”, шкада выкідаць грошы на гурт, які мае іграць толькі пустому пляцу бою і абпырсканым балотам соснам.